Kadınlar hep olmadık zamanlarda gitmeyi severler.

Çaresiz erkek, sevildiği zaman umrunda bile olmayan ne çok ayrıntıyı hatırlıyor vakit terk edilmeyi vurunca, o ayrıntılardan kurmaya çalışıyor geri dönüşünü kadının. Oluyor mu? Olmuyor.

Onu bırakıp görmediğim, bulunmadığım, içinden bile geçmediğim şehirlere kıytırıktan bir okul okumaya gidince o da benden gidiverdi. Küçüktüm, başka yere dikilmek üzere koparılmış bir söğüt dalı gibi tazeydim, gençtim. Ancak dikilecek toprağımı çalmışlardı, düpedüz puştluk olmuştu bu. Solup kurumam birkaç gün sürdü sadece.

Babaların çocuklaştığını görmenin nasıl sıcak ve üzgün bir havası var. Babayla oğul bir kum saatinin iki haznesi gibiler çünkü; bir vakit gelince, zaman, mukadderat, Tanrı ya da her neyse bir şey, kum saatini ters çeviriyor. Tam tersine akmaya başlıyor ondan sonra her şey. Babanın çocuklaştığını gördükçe oğlun içine dolan o sıcak üzüntü de sarı, ılık kumun aşağı akışı belki.

Denizde, suyun üstünde bırakırsın ya kendini. Düz yatmak için değil ama yüzüstü, kollar bacaklar serbest. Denizanası gibi. Uzaydaymışsın gibi sanki. O hissi çok özlüyorum ben. Kendi ağırlığımdan kurtulma hissini. Denize gidelim.

Hayat boşluk kaldırmıyordu çünkü, boş bıraktığın yeri gelip kendi dolduruyordu.

Her hayat, birdenbire bambaşka yöne akmasını sağlayacak kırılma anları saklar..Sayfa:48